قسمت اول:

دلیل اول : هیچ جای تاریخ هیچ کس مجبور نمیشه با 100 تا رزمنده جلوی یه سپاه ده هزار نفری بایسته حتی جومونگ و لینچان های افسانه ای اونم توی بیابون که هیچ عوارض جغرافیایی مثل کوه و صخره برای کمین گرفتن و چه چه نداره! میگم مجبور ! چرا مجبور! اجباری بالاتر از دین؟ اگر تکلیف امام این نبود که بمونه و بجنگه واقعا پناه بر خدا امام بی عقل بود که خودشو و جووناشو و ... به کشتن بده؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!! ( بله اگر این قهرمان های افسانه ای همون پهلوون پنبه ی خودمون! و امثال اسکندر و کوروش از این کارها نکردند به خاطر همین اجبار دینه! آخه مثل امام حسین دین نداشتن که !  توجه توجه: لطفا اعلامیه صادر نکنید در کامنت ها من نگفتم این ها بی دین اند اگر دین هم داشتن مثل امام حسین که دین نداشتند! )

وقتی راهو بهت می بندن می خوای برگردی باز هم راهو بهت می بندن! می گن یا با یزید بیعت می کنی یا می جنگی! ( یعنی می خوای بکشیمت یا روحتو یا جسمتو انتخاب کن! و امام کشته شدن جسمشو به کشته شدن روحش ترجیح میده!) این آدم مجبور به جنگ نمیشه؟؟!!

حالا یه سوال واسه چی امام تقیه نمی کنه؟ چرا سازش نمی کنه؟ چرا مثل امام حسن صلح نمی کنه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اینم یه دلیل دیگه واسه لا یوم کیومک یا ابا عبدالله ! امام با مظلومیت به شهادت رسیده تازه محکوم به جنگ طلب بودن و هزار چیز دیگه از طرف این آقایون اصلاح طلب هم میشه! واقعا همین یه مسئله برای گفتن لایوم کیومک یا ابا عبدالله کافی نیست؟؟؟؟؟؟

جواب اراجیف این جماعت:

اولا تو کی هستی که به امام معصوم خرده می گیری؟ دوما برای این که نا مردی مثل تو شهیدش کنه! چه عجب مقاصد دنیایی شما فرصت پرداختن به امام حسین رو هم به شما داد!چهارما      .... همین چند تا فعلا بسه تا بعد

اما دلیل امام برای این کار واسه اون هایی که برای فهمیدن مطلب سوال می کنند نه برای تخریب و توهین به امام حسین ( زند باد شما که سوال رو برای تفهیم و رفع ندانسته هاتون می پرسید)

امام در قیامشون می فرمایند برای امر به معروف و نهی از منکر و احیای دین جد بزرگوارم حضرت رسول ص

دلایل تحلیلی:

1- امام در نقش رهبر جامعه است و ایشان ( امام حسن و امام حسین علیهم السلام ) هر دوشون رهبر معنوی جامعه شون بودند. علی الخصوص این که فرزندان رسول خدا بودند و مکررا مورد تایید حضرت رسول بودند . لذا مردم بسیار به آن ها معتقد بودند و می دانستند آن چه آن ها می گویند حقیقت است اما علت تنها گذاشتن این دو امام بزرگوار دنیادوستی، ترس از مرگ و جان دوستی و حماقت و ... مردم بود

معاویه شخصی مکار و حیله گر بود نه مثل یزید  !

معاویه قصد کشتن امام حسن ع را داشت که عاقبت این کار را هم کرد اما نه به شیوه ای که مردم ماهیت او را بشناسند! بنابر این هیچ گاه به شکلی که یزید عمل کرد عمل نکرد. یعنی اگر یزید در زمان امام حسن ع بود، امام حسن هم  حتما مثل امام حسین ع شهید می شد. این تفاوت در نحوه ی شهادت و صلح امام حسن علیه السلام و شهادت جگرسوز امام حسین علیه السلام به خاطر تفاوت این پدر و پسر ملعون بود نه تفاوت این دو برادر!

به قول شهید زین الدین در جنگ این تدبیره که کار می کنه نه احساس ! جنگ نیازمند تدبیره! شکست امام حسن در برابر معاویه شکست مفتضحانه ای می شد! چون یاران امام از درون سپاه به او حمله ور شده بودند و ادامه ی این جنگ کشتن امام حسن توسط کسانی بود که همه گمان می کردند یار امام هستند و اگر امام شهید می شدند این طور مطرح می شد که امام را یارانش کشتند حال آن که معاویه در پشت همه ی این ماجرا ها بود. و دامن معاویه در اذهان پاک و مبرا از خون امام حسن ع می ماند و او می توانست هم چنان با نیرنگ و فریب به نام دین حکومت کند و دین بی دینی خودش را به نام دین خدا ترویج دهد.

صلح امام حسن یک صلح استراتژیک بود. یک پیروزی سرشار در جایی که معاویه می خواست امام را با نیرنگ کشته شده به دست یارانش نشان بدهد. امام زنده ماند و معاویه را رسوا کرد.

صلح کرد و مفادی قرار داد که اگر معاویه به آن ها پایبند می ماند جلوی بسیاری از آفات بی دینی او گرفته می شد. اما معاویه پایبند نماند و البته این هم خود باز پیروزی بود چون معاویه با نقض پیمان خودش را رسوا ساخت. آیا این صلح امام زیرکانه نبود که مردی را که تمام عمر مکر و نیرنگ کرده بتوانی کاری کنی که او خودش خودش را رسوا کند. در این صلح کوتاهی از امام حسن نبوده که صلح کرده کوتاهی از کسانی است که او را تنها گذاشتند . و برخی که نه تنها او را تنها گذاشتند بلکه به صفوف دشمن هم پیوستند. ( مقایسه بفرمایید با این وقایع 10- 15 سال اخیر که چه کسانی یک زمان در این مملکت مسئول و وزیر و ... بودند و الان کجا هستند با سکه های معاویه های زمان ! غلامانی که زر خرید هستند! )

یک دلیل دیگه ی مظلومیت امام حسین هم همینه که در ادای تکلیف امام حسن مجبور نمیشن تن به شهادت جانگداز اهل بیت و یارن خالص و فداکارش بدهند اما امام حسین به حسب تکلیفشون مجبور به این امر میشن!

و ....

دخترک از میان جمعیتی که گریه‌کنان شاهد اجرای تعزیه‌اند رد می‌شود. عروسک و قمقمه‌اش را محکم زیر بغل می‌گیرد.
شمر، با هیبتی خشن، همان‌طور که دور امام حسین علیه السلام می‌چرخد و نعره می‌زند، از گوشه‌ی چشم دخترک را می‌پاید.
 دخترک با قدم‌های کوچکش از پله‌های سکوی تعزیه بالا می‌رود. از مقابل شمر می‌گذرد، مقابل امام حسین(علیه السلام) می‌ایستد و به لب‌های سفید شده‌اش زل می‌زند.
قمقمه را که آب تویش قلپ قلپ صدا می‌دهد، مقابل او می‌گیرد...
شمشیر، از دست شمر می‌افتد و رجز خوانی‌اش قطع می‌شود...
دخترک می‌گوید: «بخور، مالِ تو آوردم» و بر می‌گردد. رو به روی شمر که حالا بر زمین زانو زده، می‌ایستد. مردمک‌های دخترک زیر لایه‌ی براق اشک می‌لرزد. توی چشم‌های شمر نگاه می‌کند و با بغض می‌گوید: «بابای بد!»
نگاه شمر از چانه‌ی لرزان دخترک می‌گذرد، و روی زمین می‌ماند. او نمی‌بیند که دخترک چگونه با غیظ از پله‌های سکو پایین می‌رود...

منبع: http://zvm.parsiblog.com/Posts/97